Wreszcie się wyjaśniło! Główny Inspektorat Sanitarny nieustannie dokonuje analiz i ocen epidemiologicznych, ale nie może ich udostępnić, bo ich nie ma!

I oni naprawdę tak napisali (w zwykłym mailu, bez sygnatury itp.).

***

Szanowny Panie,

W odpowiedzi na Pański wniosek o udostępnienie informacji publicznej z dnia 12 grudnia 2017 z godz. 9:50 uprzejmie informuję jak następuje:

1) odnośnie części wniosku dotyczącej udostępnienia następujących informacji:

„kopie wytworzonych przez Państwową Inspekcję Sanitarną w okresie od 01.01.2010 do 10.12.2017 dokumentów zawierających analizy i oceny epidemiologiczne, które Państwowa Inspekcja Sanitarna wytworzyła realizując ustawowy obowiązek wynikający z art. 5 pkt 1) Ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (zwanej dalej Ustawą o PIS) w odniesieniu do następujących chorób

§ Gruźlica
§ WZW B
§ Błonica
§ Tężec
§ Krztusiec
§ Polio
§ Hib
§ Odra
§ Świnka
§ Różyczka
 Pneumokoki”

– udziela się następującej odpowiedzi:

Przepis art. 5 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej zwanej dalej „ustawą” stanowi, że do zakresu działania Państwowej Inspekcji Sanitarnej w dziedzinie zapobiegania i zwalczania chorób zakaźnych należy dokonywanie analiz i ocen epidemiologicznych. Bezpośrednim wynikiem przeprowadzonych przez Główny Inspektorat Sanitarny analiz i ocen epidemiologicznych jest przede wszystkim opracowanie i opublikowanie Programu Szczepień Ochronnych na dany rok.

Ustawa mówi o „dokonywaniu” analiz i ocen epidemiologicznych nie zaś o ich „sporządzaniu”, przepis ustawy nie wymaga więc, aby przedmiotowe analizy i oceny epidemiologiczne, mające względem Programu Szczepień Ochronnych charakter przygotowawczy, były sporządzane w formie pisemnej. W związku z faktem, że przedmiotowe analizy i oceny epidemiologiczne mają więc charakter ciągłego, bieżącego procesu analityczno-decyzyjnego prowadzącego do opracowania dokumentu wynikowego jakim jest Program Szczepień Ochronnych, nie mogą one być przedmiotem udostępnienia w trybie dostępu do informacji publicznej ponieważ jak wskazano wyżej nie mają postaci pisemnego dokumentu.

Analizy i oceny epidemiologiczne w zakresie chorób zakaźnych wskazanych we wniosku (tj. gruźlica, WZW B, błonica, tężec , krztusiec, polio, HiB, odra, świnka, różyczka, pneumokoki, grypa) są dokonywane przez Główny Inspektorat Sanitarny w sposób nieprzerwany, na podstawie bieżących krajowych i zagranicznych danych epidemiologicznych dotyczących zakażeń i zachorowań na choroby zakaźne. Analizy i oceny epidemiologiczne dokonywane przez Główny Inspektorat Sanitarny opierają się bezpośrednio na danych epidemiologicznych dotyczących chorób zakaźnych i są zgodne z aktualną wiedzą z zakresu medycyny i zdrowia publicznego zawartą w profesjonalnych publikacjach z zakresu medycyny klinicznej oraz wakcynologii (nauki o szczepieniach ochronnych). Są to ogólnie dostępne publikację takie jak: Choroby zakaźne i ich zwalczanie na ziemiach polskich w XX wieku, red. J. Kostrzewski, W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk. Warszawa 2001 oraz bieżące „Meldunki o zachorowaniach na choroby zakaźne, zakażeniach i zatruciach w Polsce” oraz biuletyny roczne „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce”; Zdzisław Dziubek (red.), Choroby zakaźne i pasożytnicze, Warszawa, 1996, 2000; Choroby zakaźne i pasożytnicze red. J. Cianciara, J. Juszczyk, Lublin 2007, 2012; Harrison. Choroby zakaźne. Tom I-II, Lublin 2012; Choroby zakaźne i pasożytnicze – epidemiologia i profilaktyka, 2014 r.; Wakcynologia red. W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk, A. Zieliński, 2005, 2007; Dorota Mrożek-Budzyń, Wakcynologia praktyczna, 2016.

Dane epidemiologiczne dotyczące występowania chorób zakaźnych objętym wnioskiem (tj. gruźlica, WZW B, błonica, tężec , krztusiec, polio, HiB, odra, świnka, różyczka, pneumokoki, grypa) zawierająca – w zależności od choroby – analizę epidemiologiczną rozkładu chorób zakaźnych wg wieku, płci oraz rozpowszechnienia geograficznego jest dostępna w publikacji „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce”, która jest udostępniona pod adresem internetowym:

http://wwwold.pzh.gov.pl/oldpage/epimeld/index_p.html

2) odnośnie części wniosku dotyczącej udostępnienia następujących informacji:

„kopie dokumentów, analiz, raportów, opracowań itp. uzasadniających konieczność ustalenia przez Państwową Inspekcję Sanitarną, zgodnie z art. 5 pkt 3) Ustawy o PIS kalendarza obowiązkowych szczepień ochronnych w taki sposób, że zawiera on obecnie szczepienia przeciw następującym chorobom:

§ Gruźlica
§ WZW B
§ Błonica
§ Tężec
§ Krztusiec
§ Polio
§ Hib
§ Odra
§ Świnka
§ Różyczka
§ Pneumokoki”

– udziela się – zgodnie z wnioskiem odrębnie dla każdej z wymienionych chorób – następującej odpowiedzi:

– w odniesieniu do jednostki chorobowej gruźlica:

Zachorowanie na ww. chorobę zakaźną zawsze jest związane z ryzykiem wystąpienia takich negatywnych konsekwencji jak gruźlicze zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych oraz gruźlica narządowa (tzw. prosówka) u niemowląt i ryzykiem powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu lub śmierci w wyniku przebiegu klinicznego samego zachorowania lub występujących w jego efekcie powikłań. Szczepienie przeciw gruźlicy chroni przed wystąpieniem postaci klinicznych zachorowania tę chorobę, które wiążą się z wysoką śmiertelnością: gruźlicze zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych oraz gruźlica narządowa (tzw. prosówka) W związku z powyższym wykonywanie szczepień ochronnych u dzieci i młodzieży ma wymiar nie tylko obowiązku moralnego ze strony rodziców i opiekunów dzieci, lecz również obowiązku, którego wykonanie jest w Polsce zabezpieczone przepisami prawna powszechnie obowiązującego jako obowiązkowe szczepienia ochronne.

Uzasadnienie medyczne dla zapobiegania szczególnie niebezpiecznym postaciom klinicznym gruźlicy w drodze szczepień ochronnych – poprzez wskazanie ryzyka zdrowotnego związanego z zachorowaniem oraz skuteczności szczepień – zawarte jest w następujących ogólnie dostępnych publikacjach: Choroby zakaźne i ich zwalczanie na ziemiach polskich w XX wieku, red. J. Kostrzewski, W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk. Warszawa 2001 oraz bieżące „Meldunki o zachorowaniach na choroby zakaźne, zakażeniach i zatruciach w Polsce” oraz biuletyny roczne „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce”; Zdzisław Dziubek (red.), Choroby zakaźne i pasożytnicze, Warszawa, 1996, 2000; Choroby zakaźne i pasożytnicze red. J. Cianciara, J. Juszczyk, Lublin 2007, 2012; Harrison. Choroby zakaźne. Tom I-II, Lublin 2012; Choroby zakaźne i pasożytnicze – epidemiologia i profilaktyka, 2014 r.; Wakcynologia red. W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk, A. Zieliński, 2005, 2007; Dorota Mrożek-Budzyń, Wakcynologia praktyczna, 2016.

W związku z faktem, że kwestie skuteczności szczepień ochronnych w zapobieganiu związanym z zachorowaniem na tę chorobę powikłań została dostatecznie wykazana w istniejącej literaturze medycznej zarówno polskiej jak również światowej Główny Inspektorat Sanitarny nie zlecał przygotowywania oraz nie opracowywał dodatkowych analiz w tym zakresie i w związku z powyższym nie może ich udostępnić .

– w odniesieniu do jednostki chorobowej WZW B:

Związane z brakiem odporności zachorowanie na ww. chorobę zakaźną zawsze jest związane z ryzykiem wystąpienia takich długoterminowych negatywnych konsekwencji jak ryzyko powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu w postaci marskości wątroby i raka pierwotnego wątroby lub śmierci w wyniku ww. konsekwencji przewlekłego zakażenia wzw typu B. W związku z powyższym wykonywanie szczepień ochronnych u dzieci i młodzieży ma wymiar nie tylko obowiązku moralnego ze strony rodziców i opiekunów dzieci, lecz również obowiązku, którego wykonanie jest w Polsce zabezpieczone przepisami prawna powszechnie obowiązującego jako obowiązkowe szczepienia ochronne.

Uzasadnienie medyczne zapobiegania ww. chorobie zakaźnej w drodze szczepień ochronnych – poprzez wskazanie ryzyka zdrowotnego związanego z zachorowaniem oraz skuteczności szczepień – zawarte jest w następujących ogólnie dostępnych publikacjach: Choroby zakaźne i ich zwalczanie na ziemiach polskich w XX wieku, red. J. Kostrzewski, W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk. Warszawa 2001 oraz bieżące „Meldunki o zachorowaniach na choroby zakaźne, zakażeniach i zatruciach w Polsce” oraz biuletyny roczne „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce”; Zdzisław Dziubek (red.), Choroby zakaźne i pasożytnicze, Warszawa, 1996, 2000; Choroby zakaźne i pasożytnicze red. J. Cianciara, J. Juszczyk, Lublin 2007, 2012; Harrison. Choroby zakaźne. Tom I-II, Lublin 2012; Choroby zakaźne i pasożytnicze – epidemiologia i profilaktyka, 2014 r.; Wakcynologia red. W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk, A. Zieliński, 2005, 2007; Dorota Mrożek-Budzyń, Wakcynologia praktyczna, 2016.

W związku z faktem, że kwestie skuteczności szczepień ochronnych w zapobieganiu ww. chorobie zakaźnej lub związanych z zachorowaniem na tę chorobę powikłań została dostatecznie wykazana w istniejącej literaturze medycznej zarówno polskiej jak również światowej Główny Inspektorat Sanitarny nie zlecał przygotowywania oraz nie opracowywał dodatkowych analiz w tym zakresie i w związku z powyższym nie może ich udostępnić .

– w odniesieniu do jednostki chorobowej błonica:

Związane z brakiem odporności zachorowanie na ww. chorobę zakaźną zawsze jest związane z ryzykiem wystąpienia takich negatywnych konsekwencji jak ryzyko powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu lub śmierci w wyniku przebiegu klinicznego samego zachorowania lub występujących w jego efekcie powikłań w tym w szczególności ciężkiego uszkodzenia mięśnia sercowego oraz ośrodkowego układu nerwowego. W związku z powyższym wykonywanie szczepień ochronnych u dzieci i młodzieży ma wymiar nie tylko obowiązku moralnego ze strony rodziców i opiekunów dzieci, lecz również obowiązku, którego wykonanie jest w Polsce zabezpieczone przepisami prawna powszechnie obowiązującego jako obowiązkowe szczepienia ochronne.

Uzasadnienie medyczne zapobiegania ww. chorobie zakaźnej w drodze szczepień ochronnych – poprzez wskazanie ryzyka zdrowotnego związanego z zachorowaniem oraz skuteczności szczepień – zawarte jest w następujących ogólnie dostępnych publikacjach: Choroby zakaźne i ich zwalczanie na ziemiach polskich w XX wieku, red. J. Kostrzewski, W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk. Warszawa 2001 oraz bieżące „Meldunki o zachorowaniach na choroby zakaźne, zakażeniach i zatruciach w Polsce” oraz biuletyny roczne „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce”; Zdzisław Dziubek (red.), Choroby zakaźne i pasożytnicze, Warszawa, 1996, 2000; Choroby zakaźne i pasożytnicze red. J. Cianciara, J. Juszczyk, Lublin 2007, 2012; Harrison. Choroby zakaźne. Tom I-II, Lublin 2012; Choroby zakaźne i pasożytnicze – epidemiologia i profilaktyka, 2014 r.; Wakcynologia red. W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk, A. Zieliński, 2005, 2007; Dorota Mrożek-Budzyń, Wakcynologia praktyczna, 2016.

W związku z faktem, że kwestie skuteczności szczepień ochronnych w zapobieganiu ww. chorobie zakaźnej lub związanych z zachorowaniem na tę chorobę powikłań została dostatecznie wykazana w istniejącej literaturze medycznej zarówno polskiej jak również światowej Główny Inspektorat Sanitarny nie zlecał przygotowywania oraz nie opracowywał dodatkowych analiz w tym zakresie i w związku z powyższym nie może ich udostępnić .

– w odniesieniu do jednostki chorobowej Tężec:

Związane z brakiem odporności zachorowanie na ww. chorobę zakaźną zawsze jest związane z ryzykiem wystąpienia takich negatywnych konsekwencji jak ryzyko powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu lub śmierci (śmiertelność 40-60% pomimo zastosowania antybiotykoterapii) w wyniku przebiegu klinicznego samego zachorowania lub występujących w jego efekcie powikłań. W związku z powyższym wykonywanie szczepień ochronnych u dzieci i młodzieży ma wymiar nie tylko obowiązku moralnego ze strony rodziców i opiekunów dzieci, lecz również obowiązku, którego wykonanie jest w Polsce zabezpieczone przepisami prawna powszechnie obowiązującego jako obowiązkowe szczepienia ochronne.

Uzasadnienie medyczne zapobiegania ww. chorobie zakaźnej w drodze szczepień ochronnych – poprzez wskazanie ryzyka zdrowotnego związanego z zachorowaniem oraz skuteczności szczepień – zawarte jest w następujących ogólnie dostępnych publikacjach: Choroby zakaźne i ich zwalczanie na ziemiach polskich w XX wieku, red. J. Kostrzewski, W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk. Warszawa 2001 oraz bieżące „Meldunki o zachorowaniach na choroby zakaźne, zakażeniach i zatruciach w Polsce” oraz biuletyny roczne „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce”; Zdzisław Dziubek (red.), Choroby zakaźne i pasożytnicze, Warszawa, 1996, 2000; Choroby zakaźne i pasożytnicze red. J. Cianciara, J. Juszczyk, Lublin 2007, 2012; Harrison. Choroby zakaźne. Tom I-II, Lublin 2012; Choroby zakaźne i pasożytnicze – epidemiologia i profilaktyka, 2014 r.; Wakcynologia red. W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk, A. Zieliński, 2005, 2007; Dorota Mrożek-Budzyń, Wakcynologia praktyczna, 2016.

W związku z faktem, że kwestie skuteczności szczepień ochronnych w zapobieganiu ww. chorobie zakaźnej lub związanych z zachorowaniem na tę chorobę powikłań została dostatecznie wykazana w istniejącej literaturze medycznej zarówno polskiej jak również światowej Główny Inspektorat Sanitarny nie zlecał przygotowywania oraz nie opracowywał dodatkowych analiz w tym zakresie i w związku z powyższym nie może ich udostępnić.

– w odniesieniu do jednostki chorobowej krztusiec:

Związane z brakiem odporności zachorowanie na ww. chorobę zakaźną zawsze jest związane z ryzykiem wystąpienia takich negatywnych konsekwencji jak ryzyko powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu lub śmierci (w szczególności u dzieci w pierwszych 6 miesiącach życia) w wyniku przebiegu klinicznego samego zachorowania lub występujących w jego efekcie powikłań. W związku z powyższym wykonywanie szczepień ochronnych u dzieci i młodzieży ma wymiar nie tylko obowiązku moralnego ze strony rodziców i opiekunów dzieci, lecz również obowiązku, którego wykonanie jest w Polsce zabezpieczone przepisami prawna powszechnie obowiązującego jako obowiązkowe szczepienia ochronne.

Uzasadnienie medyczne zapobiegania ww. chorobie zakaźnej w drodze szczepień ochronnych – poprzez wskazanie ryzyka zdrowotnego związanego z zachorowaniem oraz skuteczności szczepień – zawarte jest w następujących ogólnie dostępnych publikacjach: Choroby zakaźne i ich zwalczanie na ziemiach polskich w XX wieku, red. J. Kostrzewski, W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk. Warszawa 2001 oraz bieżące „Meldunki o zachorowaniach na choroby zakaźne, zakażeniach i zatruciach w Polsce” oraz biuletyny roczne „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce”; Zdzisław Dziubek (red.), Choroby zakaźne i pasożytnicze, Warszawa, 1996, 2000; Choroby zakaźne i pasożytnicze red. J. Cianciara, J. Juszczyk, Lublin 2007, 2012; Harrison. Choroby zakaźne. Tom I-II, Lublin 2012; Choroby zakaźne i pasożytnicze – epidemiologia i profilaktyka, 2014 r.; Wakcynologia red. W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk, A. Zieliński, 2005, 2007; Dorota Mrożek-Budzyń, Wakcynologia praktyczna, 2016.

W związku z faktem, że kwestie skuteczności szczepień ochronnych w zapobieganiu ww. chorobie zakaźnej lub związanych z zachorowaniem na tę chorobę powikłań została dostatecznie wykazana w istniejącej literaturze medycznej zarówno polskiej jak również światowej Główny Inspektorat Sanitarny nie zlecał przygotowywania oraz nie opracowywał dodatkowych analiz w tym zakresie i w związku z powyższym nie może ich udostępnić .

– w odniesieniu do jednostki chorobowej polio:

Związane z brakiem odporności zachorowanie na ww. chorobę zakaźną zawsze jest związane z ryzykiem wystąpienia takich negatywnych konsekwencji jak ryzyko powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu lub śmierci (wskutek porażenia nerwów oddechowych) w wyniku przebiegu klinicznego samego zachorowania (w postaci trwałych niedowładów kończyn w wyniku uszkodzenia obwodowych nerwów motorycznych) lub występujących w jego efekcie powikłań. W związku z powyższym wykonywanie szczepień ochronnych u dzieci i młodzieży na ww. chorobę zakaźną ma wymiar nie tylko obowiązku moralnego ze strony rodziców i opiekunów dzieci, lecz również obowiązku, którego wykonanie jest w Polsce zabezpieczone przepisami prawna powszechnie obowiązującego jako obowiązkowe szczepienia ochronne.

Uzasadnienie medyczne zapobiegania ww. chorobie zakaźnej w drodze szczepień ochronnych – poprzez wskazanie ryzyka zdrowotnego związanego z zachorowaniem oraz skuteczności szczepień – zawarte jest w następujących ogólnie dostępnych publikacjach: Choroby zakaźne i ich zwalczanie na ziemiach polskich w XX wieku, red. J. Kostrzewski, W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk. Warszawa 2001 oraz bieżące „Meldunki o zachorowaniach na choroby zakaźne, zakażeniach i zatruciach w Polsce” oraz biuletyny roczne „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce”; Zdzisław Dziubek (red.), Choroby zakaźne i pasożytnicze, Warszawa, 1996, 2000; Choroby zakaźne i pasożytnicze red. J. Cianciara, J. Juszczyk, Lublin 2007, 2012; Harrison. Choroby zakaźne. Tom I-II, Lublin 2012; Choroby zakaźne i pasożytnicze – epidemiologia i profilaktyka, 2014 r.; Wakcynologia red. W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk, A. Zieliński, 2005, 2007; Dorota Mrożek-Budzyń, Wakcynologia praktyczna, 2016.

W związku z faktem, że kwestie skuteczności szczepień ochronnych w zapobieganiu ww. chorobie zakaźnej oraz związanych z zachorowaniem na tę chorobę ryzyka wystąpienia negatywnych konsekwencji zdrowotnych została dostatecznie wykazana w istniejącej literaturze medycznej zarówno polskiej jak również światowej Główny Inspektorat Sanitarny nie zlecał przygotowywania oraz nie opracowywał dodatkowych analiz w tym zakresie i w związku z powyższym nie może ich udostępnić.

– w odniesieniu do jednostki chorobowej wywoływanej bakterią Haemophilus influenzae Hib:

Związane z brakiem odporności zachorowanie na ww. chorobę zakaźną zawsze jest związane z ryzykiem wystąpienia takich negatywnych konsekwencji jak ryzyko powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu lub śmierci (ropne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, posocznica) w wyniku przebiegu klinicznego samego zachorowania lub występujących w jego efekcie powikłań. W związku z powyższym wykonywanie szczepień ochronnych u dzieci i młodzieży na ww. chorobę zakaźną ma wymiar nie tylko obowiązku moralnego ze strony rodziców i opiekunów dzieci, lecz również obowiązku, którego wykonanie jest w Polsce zabezpieczone przepisami prawna powszechnie obowiązującego jako obowiązkowe szczepienia ochronne.

Uzasadnienie medyczne zapobiegania ww. chorobie zakaźnej w drodze szczepień ochronnych – poprzez wskazanie ryzyka zdrowotnego związanego z zachorowaniem oraz skuteczności szczepień – zawarte jest w następujących ogólnie dostępnych publikacjach: Choroby zakaźne i ich zwalczanie na ziemiach polskich w XX wieku, red. J. Kostrzewski, W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk. Warszawa 2001 oraz bieżące „Meldunki o zachorowaniach na choroby zakaźne, zakażeniach i zatruciach w Polsce” oraz biuletyny roczne „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce”; Zdzisław Dziubek (red.), Choroby zakaźne i pasożytnicze, Warszawa, 1996, 2000; Choroby zakaźne i pasożytnicze red. J. Cianciara, J. Juszczyk, Lublin 2007, 2012; Harrison. Choroby zakaźne. Tom I-II, Lublin 2012; Choroby zakaźne i pasożytnicze – epidemiologia i profilaktyka, 2014 r.; Wakcynologia red. W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk, A. Zieliński, 2005, 2007; Dorota Mrożek-Budzyń, Wakcynologia praktyczna, 2016.

W związku z faktem, że kwestie skuteczności szczepień ochronnych w zapobieganiu ww. chorobie zakaźnej oraz związanych z zachorowaniem na tę chorobę ryzyka wystąpienia negatywnych konsekwencji zdrowotnych została dostatecznie wykazana w istniejącej literaturze medycznej zarówno polskiej jak również światowej Główny Inspektorat Sanitarny nie zlecał przygotowywania oraz nie opracowywał dodatkowych analiz w tym zakresie i w związku z powyższym nie może ich udostępnić.

– w odniesieniu do jednostki chorobowej odra:

Związane z brakiem odporności zachorowanie na ww. chorobę zakaźną zawsze jest związane z ryzykiem wystąpienia takich negatywnych konsekwencji jak ryzyko powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu lub śmierci (w wyniku posocznicy) w wyniku przebiegu klinicznego samego zachorowania lub występujących w jego efekcie powikłań (podostrego stwardniającego zapalenia mózgu) . W związku z powyższym wykonywanie szczepień ochronnych u dzieci i młodzieży ma wymiar nie tylko obowiązku moralnego ze strony rodziców i opiekunów dzieci, lecz również obowiązku, którego wykonanie jest w Polsce zabezpieczone przepisami prawna powszechnie obowiązującego jako obowiązkowe szczepienia ochronne.

Uzasadnienie medyczne zapobiegania ww. chorobie zakaźnej w drodze szczepień ochronnych – poprzez wskazanie ryzyka zdrowotnego związanego z zachorowaniem oraz skuteczności szczepień – zawarte jest w następujących ogólnie dostępnych publikacjach: Choroby zakaźne i ich zwalczanie na ziemiach polskich w XX wieku, red. J. Kostrzewski, W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk. Warszawa 2001 oraz bieżące „Meldunki o zachorowaniach na choroby zakaźne, zakażeniach i zatruciach w Polsce” oraz biuletyny roczne „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce”; Zdzisław Dziubek (red.), Choroby zakaźne i pasożytnicze, Warszawa, 1996, 2000; Choroby zakaźne i pasożytnicze red. J. Cianciara, J. Juszczyk, Lublin 2007, 2012; Harrison. Choroby zakaźne. Tom I-II, Lublin 2012; Choroby zakaźne i pasożytnicze – epidemiologia i profilaktyka, 2014 r.; Wakcynologia red. W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk, A. Zieliński, 2005, 2007; Dorota Mrożek-Budzyń, Wakcynologia praktyczna, 2016.

W związku z faktem, że kwestie skuteczności szczepień ochronnych w zapobieganiu ww. chorobie zakaźnej oraz związanych z zachorowaniem na tę chorobę ryzyka wystąpienia negatywnych konsekwencji zdrowotnych została dostatecznie wykazana w istniejącej literaturze medycznej zarówno polskiej jak również światowej Główny Inspektorat Sanitarny nie zlecał przygotowywania oraz nie opracowywał dodatkowych analiz w tym zakresie i w związku z powyższym nie może ich udostępnić.

– w odniesieniu do jednostki chorobowej świnka:

Związane z brakiem odporności zachorowanie na ww. chorobę zakaźną zawsze jest związane z ryzykiem wystąpienia takich negatywnych konsekwencji jak ryzyko powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu (zapalenie jąder prowadzące do trwałej niepłodności) lub śmierci w wyniku przebiegu klinicznego samego zachorowania lub występujących w jego efekcie powikłań. W związku z powyższym wykonywanie szczepień ochronnych u dzieci i młodzieży na ww. chorobę zakaźną ma wymiar nie tylko obowiązku moralnego ze strony rodziców i opiekunów dzieci, lecz również obowiązku, którego wykonanie jest w Polsce zabezpieczone przepisami prawna powszechnie obowiązującego jako obowiązkowe szczepienia ochronne.

Uzasadnienie medyczne zapobiegania ww. chorobie zakaźnej w drodze szczepień ochronnych – poprzez wskazanie ryzyka zdrowotnego związanego z zachorowaniem oraz skuteczności szczepień – zawarte jest w następujących ogólnie dostępnych publikacjach: Choroby zakaźne i ich zwalczanie na ziemiach polskich w XX wieku, red. J. Kostrzewski, W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk. Warszawa 2001 oraz bieżące „Meldunki o zachorowaniach na choroby zakaźne, zakażeniach i zatruciach w Polsce” oraz biuletyny roczne „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce”; Zdzisław Dziubek (red.), Choroby zakaźne i pasożytnicze, Warszawa, 1996, 2000; Choroby zakaźne i pasożytnicze red. J. Cianciara, J. Juszczyk, Lublin 2007, 2012; Harrison. Choroby zakaźne. Tom I-II, Lublin 2012; Choroby zakaźne i pasożytnicze – epidemiologia i profilaktyka, 2014 r.; Wakcynologia red. W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk, A. Zieliński, 2005, 2007; Dorota Mrożek-Budzyń, Wakcynologia praktyczna, 2016.

W związku z faktem, że kwestie skuteczności szczepień ochronnych w zapobieganiu ww. chorobie zakaźnej oraz związanych z zachorowaniem na tę chorobę ryzyka wystąpienia negatywnych konsekwencji zdrowotnych została dostatecznie wykazana w istniejącej literaturze medycznej zarówno polskiej jak również światowej Główny Inspektorat Sanitarny nie zlecał przygotowywania oraz nie opracowywał dodatkowych analiz w tym zakresie i w związku z powyższym nie może ich udostępnić.

– w odniesieniu do jednostki chorobowej różyczka:

Związane z brakiem odporności zachorowanie na ww. chorobę zakaźną zawsze jest związane z ryzykiem wystąpienia takich negatywnych konsekwencji jak ryzyko powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu lub śmierci w wyniku przebiegu klinicznego samego zachorowania lub występujących w jego efekcie powikłań. W związku z powyższym wykonywanie szczepień ochronnych u dzieci i młodzieży na ww. chorobę zakaźną ma wymiar nie tylko obowiązku moralnego ze strony rodziców i opiekunów dzieci, lecz również obowiązku, którego wykonanie jest w Polsce zabezpieczone przepisami prawna powszechnie obowiązującego jako obowiązkowe szczepienia ochronne.

Uzasadnienie medyczne zapobiegania ww. chorobie zakaźnej w drodze szczepień ochronnych – poprzez wskazanie ryzyka zdrowotnego związanego z zachorowaniem oraz skuteczności szczepień – zawarte jest w następujących ogólnie dostępnych publikacjach: Choroby zakaźne i ich zwalczanie na ziemiach polskich w XX wieku, red. J. Kostrzewski, W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk. Warszawa 2001 oraz bieżące „Meldunki o zachorowaniach na choroby zakaźne, zakażeniach i zatruciach w Polsce” oraz biuletyny roczne „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce”; Zdzisław Dziubek (red.), Choroby zakaźne i pasożytnicze, Warszawa, 1996, 2000; Choroby zakaźne i pasożytnicze red. J. Cianciara, J. Juszczyk, Lublin 2007, 2012; Harrison. Choroby zakaźne. Tom I-II, Lublin 2012; Choroby zakaźne i pasożytnicze – epidemiologia i profilaktyka, 2014 r.; Wakcynologia red. W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk, A. Zieliński, 2005, 2007; Dorota Mrożek-Budzyń, Wakcynologia praktyczna, 2016.

W związku z faktem, że kwestie skuteczności szczepień ochronnych w zapobieganiu ww. chorobie zakaźnej oraz związanych z zachorowaniem na tę chorobę ryzyka wystąpienia negatywnych konsekwencji zdrowotnych została dostatecznie wykazana w istniejącej literaturze medycznej zarówno polskiej jak również światowej Główny Inspektorat Sanitarny nie zlecał przygotowywania oraz nie opracowywał dodatkowych analiz w tym zakresie i w związku z powyższym nie może ich udostępnić.

– w odniesieniu do jednostki chorobowej wywoływanej przez pneumokoki:

Związane z brakiem odporności zachorowanie na ww. chorobę zakaźną zawsze jest związane z ryzykiem wystąpienia takich negatywnych konsekwencji jak ryzyko powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu lub śmierci (np. posocznica) w wyniku przebiegu klinicznego samego zachorowania lub występujących w jego efekcie powikłań. W związku z powyższym wykonywanie szczepień ochronnych u dzieci i młodzieży na ww. chorobę zakaźną ma wymiar nie tylko obowiązku moralnego ze strony rodziców i opiekunów dzieci, lecz również obowiązku, którego wykonanie jest w Polsce zabezpieczone przepisami prawna powszechnie obowiązującego jako obowiązkowe szczepienia ochronne.

Uzasadnienie medyczne zapobiegania ww. chorobie zakaźnej w drodze szczepień ochronnych – poprzez wskazanie ryzyka zdrowotnego związanego z zachorowaniem oraz skuteczności szczepień – zawarte jest w następujących ogólnie dostępnych publikacjach: Choroby zakaźne i ich zwalczanie na ziemiach polskich w XX wieku, red. J. Kostrzewski, W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk. Warszawa 2001 oraz bieżące „Meldunki o zachorowaniach na choroby zakaźne, zakażeniach i zatruciach w Polsce” oraz biuletyny roczne „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce”; Zdzisław Dziubek (red.), Choroby zakaźne i pasożytnicze, Warszawa, 1996, 2000; Choroby zakaźne i pasożytnicze red. J. Cianciara, J. Juszczyk, Lublin 2007, 2012; Harrison. Choroby zakaźne. Tom I-II, Lublin 2012; Choroby zakaźne i pasożytnicze – epidemiologia i profilaktyka, 2014 r.; Wakcynologia red. W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk, A. Zieliński, 2005, 2007; Dorota Mrożek-Budzyń, Wakcynologia praktyczna, 2016.

W związku z faktem, że kwestie skuteczności szczepień ochronnych w zapobieganiu ww. chorobie zakaźnej oraz związanych z zachorowaniem na tę chorobę ryzyka wystąpienia negatywnych konsekwencji zdrowotnych została dostatecznie wykazana w istniejącej literaturze medycznej zarówno polskiej jak również światowej Główny Inspektorat Sanitarny nie zlecał przygotowywania oraz nie opracowywał dodatkowych analiz w tym zakresie i w związku z powyższym nie może ich udostępnić.

3) odnośnie części wniosku dotyczącej udostępnienia następujących informacji:

„kopie dokumentów zawierających analizy przeprowadzone przez Państwową Inspekcję Sanitarną zgodnie z art. 5 pkt 1) Ustawy o PIS w celu ustalenia, czy obserwowany obecnie, masowy napływ do Polski ludności z terenów Ukrainy należy uznać za “masowe przemieszczenie ludności” w rozumieniu art. 5 pkt 8) Ustawy o PIS lub kopie dokumentów, które świadczą o tym, że Państwowa Inspekcja Sanitarna planuje przeprowadzenie takiej analizy.”

Uprzejmie informuję, że postulowane we wniosku przeprowadzenie analizy mającej na celu ustalenie „czy obserwowany obecnie, masowy napływ do Polski ludności z terenów Ukrainy należy uznać za “masowe przemieszczenie ludności” w rozumieniu art. 5 pkt 8)” jest postulatem o charakterze prawnym w zakresie interpretacji przepisów ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej. Uprzejmie informuję że, że Główny Inspektorat Sanitarny nie prowadził prawno-dogmatycznej analizy oraz interpretacji przepisów ustawowych w zakresie postulowanym we wniosku, ponieważ nie należy to do zakresu zadań Głównego Inspektoratu Sanitarnego określonego w przepisach ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej. W związku z powyższym uprzejmie informuję, że Główny Inspektorat Sanitarny nie dysponuje, nie zlecał, nie opracowywał i nie może udostępnić dokumentów stanowiących analizę prawną w tym zakresie. W związku z powyższym nie jest również planowane przeprowadzenie takiej analizy prawnej. Należy natomiast wyraźnie podkreślić, że Główny Inspektorat Sanitarny zgodnie z przepisem art. 5 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej dokonuje na bieżąco analiz i ocen epidemiologicznych w zakresie występowania oraz ryzyka pojawienia się chorób zakaźnych na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, a w przypadku istotnego wzrostu tego ryzyka określa, rekomenduje lub wdraża działania o charakterze zapobiegawczym lub przeciwepidemicznym. Uprzejmie informuję, że w chwili obecnej brak jest uzasadnienia dla podejmowania takich działań w związku z faktem przyjazdu i przebywania na terytorium RP obywateli Ukrainy.

Z poważaniem

——————————————————-

Michał Ilnicki
Dyrektor
Departament Zapobiegania oraz Zwalczania Zakażeń i Chorób Zakaźnych u Ludzi
Główny Inspektorat Sanitarny

Oto treść odpowiedzi GIS na wniosek o informację publiczną, taki sam, jak ten kierowany do Ministra Zdrowia.

Odpowiedź została przesłana z GIS jako zwykły mail, bez sygnatury itp.

***

W nawiązaniu do nadesłanego w dniu 7 grudnia 2017 r., o godz. 10:14 drogą mailową wniosku o udostępnienie informacji publicznej uprzejmie informuję:

1) odnośnie części wniosku dotyczącej udostępnienia następujących informacji:

„treść badań, analiz lub innych opracowań będących w posiadaniu GIS, z których wynika, że nieuchronne zniszczenie odporności naturalnej w populacji obywateli Polski na skutek Programu Szczepień Ochronnych (PSO) nie stanowi, w perspektywie kolejnych pokoleń, żadnego zagrożenia dla istnienia naszej populacji.”

– udziela się następującej odpowiedzi:

Trwała odporność naturalna – jako że jest skutkiem przechorowania niektórych chorób zakaźnych – chroni jedynie przed POWTÓRNYM przechorowaniem na tę samą chorobę. Przechorowanie choroby zakaźnej, pomimo że może prowadzić do powstania trwałej odporności poszczepiennej, ZAWSZE jest związane z ryzykiem wystąpienia takich negatywnych konsekwencji jak:

– cierpienie związane z chorobą,

– ryzyko powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu lub śmierci w wyniku przebiegu klinicznego samego zachorowania lub występujących w jego efekcie powikłań.

Należy ponadto zwrócić uwagę, że przechorowanie niektórych niezwykle groźnych chorób zakaźnych takich jak np. tężec nie prowadzi do powstanie nawet przejściowej odporności. Natomiast w odróżnieniu od odporności naturalnej odporność poszczepienna zasadniczo zmniejsza lub niemal całkowicie eliminuje ryzyko już PIERWSZEGO zachorowania na chorobę zakaźną. Odporność poszczepienna zapewnia również ochronę w odniesieniu do takich chorób jak tężec, których przechorowanie nie skutkuje powstaniem nawet krótkotrwałej odporności.

Należy przypomnieć, że w jeszcze w II poł. XIX wieku tzn. przed poprawą warunków sanitarnych, nadejściem ery powszechnych szczepień ochronnych i dostępności antybiotykoterapii, prawie 1/3 dzieci w Polsce umierała w pierwszym roku życia. Jeszcze w latach 50 XX wieku w wyniku trwającej epidemiipoliomyelitis (nagminne porażenie dziecięce) w Polsce zmarło ponad 600 dzieci. Kres epidemii położyło dopiero wprowadzenie szczepień przeciw tej chorobie.

W związku z powyższym wykonywanie szczepień ochronnych u dzieci i młodzieży ma wymiar nie tylko obowiązku moralnego ze strony rodziców i opiekunów dzieci, lecz również obowiązku, którego wykonanie jest w Polsce zabezpieczone przepisami prawna powszechnie obowiązującego.

W związku z zaprezentowanym powyżej stanowiskiem merytorycznym wykazującym na niewłaściwe z punktu widzenia medycyny i zdrowia publicznego tezy zawarte w nadesłanym pytaniu, Główny Inspektorat Sanitarny informuje, że nie prowadził, nie zlecał i nie znajduje się w posiadaniu „badań, analiz lub innych opracowań”, które dotyczyłyby zawartego w pytaniu problemu. Na potrzeby odpowiedzi na przedmiotowe pytanie sporządzono natomiast i przekazuje się stanowisko merytorycznej jak wyżej.

2) odnośnie części wniosku dotyczącej udostępnienia następujących informacji:

„treść badań, analiz lub innych opracowań będących w posiadaniu GIS, które uzasadniają (ekonomicznie, etycznie, medycznie itp.) konieczność kontynuowania Programu Szczepień Ochronnych kosztem zniszczenia odporności naturalnej w populacji obywateli Polski.”

– udziela się następującej odpowiedzi:

Jak już wskazano w odpowiedzi na pierwsza część wniosku trwała odporność naturalna – jako że jest skutkiem przechorowania niektórych chorób zakaźnych – chroni jedynie przed POWTÓRNYM przechorowaniem na tę samą chorobę. Przechorowanie choroby zakaźnej, pomimo że może prowadzić do powstania trwałej odporności poszczepiennej, ZAWSZE jest związane z takimi negatywnymi konsekwencjami jak: cierpienie związane z chorobą, ryzyko powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu lub śmierci w wyniku przebiegu klinicznego samego zachorowania lub występujących w jego efekcie powikłań. Należy ponadto zwrócić uwagę, że przechorowanie niektórych niezwykle groźnych chorób zakaźnych takich jak np. tężec nie prowadzi do powstanie nawet przejściowej odporności. W związku z powyższym wykonywanie szczepień ochronnych u dzieci i młodzieży ma wymiar nie tylko obowiązku moralnego, lecz również obowiązku, którego wykonanie jest w Polsce zabezpieczone przepisami prawna powszechnie obowiązującego. Powyższe fakty stanowią uzasadnienie dla prowadzenia obowiązkowych szczepień ochronnych zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 18 sierpnia 2011 r. w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych (Dz. U. poz. 849, z późn. zm.) oraz Programie Szczepień Ochronnych.

W związku z zaprezentowanym powyżej stanowiskiem merytorycznym, Główny Inspektorat Sanitarny informuje, że nie prowadził, nie zlecał i nie znajduje się w posiadaniu „badań, analiz lub innych opracowań”, które dotyczyłyby zawartego w pytaniu problemu. Wyczerpujące wyjaśnienie problematyki ochrony przed chorobami zakaźnymi w drodze szczepień ochronnych jest zawarte m.in. w ogólnie dostępnych w Polsce publikacjach takich jak m.in.: Choroby zakaźne i ich zwalczanie na ziemiach polskich w XX wieku, red. J. Kostrzewski, W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk. Warszawa 2001; Choroby zakaźne i pasożytnicze, red. Zdzisław Dziubek, PZWL, kolejne wydania 1996, 2000; Choroby zakaźne i pasożytnicze red. J. Cianciara, J. Juszczyk, Lublin 2007, 2012; Harrison. Choroby zakaźne. Tom I-II, Lublin 2012; Choroby zakaźne i pasożytnicze – epidemiologia i profilaktyka, 2014 r. oraz wydania wcześniejsze; Wakcynologia red. W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk, A. Zieliński, wydania 2005, 2007; Dorota Mrożek-Budzyń. Wakcynologia praktyczna wydanie VI, 2016.

Na potrzeby odpowiedzi na przedmiotowe pytanie sporządzono natomiast i przekazuje się stanowisko merytorycznej jak wyżej.

3) odnośnie części wniosku dotyczącej udostępnienia następujących informacji:

„treść będących w posiadaniu GIS dokumentów, które świadczą o tym, że GIS jest świadomy zagrożeń wynikających z uzależnienia populacji obywateli Polski od szczepień, czyli de facto od kilku linii produkcyjnych kilku zagranicznych, prywatnych firm.”

– udziela się następującej odpowiedzi:

Do ustawowego zakresu działania Głównego Inspektoratu Sanitarnego nie należą sprawy związane z organizacją zakupów szczepionek. W związku z powyższym Główny Inspektorat sanitarny nie finansuje, nie zakupuje, ani też nie organizuje ani też nie prowadzi postępowań o udzielenie zamówień publicznych na zakup szczepionek, w związku z powyższym nie prowadzi rozpoznania rynku farmaceutycznego szczepionek, ani tez innych produktów farmaceutycznych. W związku z powyższym nie zlecał, nie opracowywał, ani nie znajduje się w posiadaniu dokumentów, których dotyczy wniosek.

4) odnośnie części wniosku dotyczącej udostępnienia następujących informacji:

„treść będących w posiadaniu GIS dokumentów, które świadczą o tym, że GIS dysponuje planem działania na wypadek ewentualnego zablokowania Polsce, przez czynniki od nas niezależne, dostępu do szczepionek produkowanych poza granicami Polski i wykorzystywanych w Programie Szczepień Ochronnych.”

– udziela się następującej odpowiedzi:

Do ustawowego zakresu działania Głównego Inspektoratu Sanitarnego nie należą sprawy związane z organizacją zakupów szczepionek. W związku z powyższym Główny Inspektorat sanitarny nie finansuje, nie zakupuje, ani też nie organizuje ani też nie prowadzi postępowań o udzielenie zamówień publicznych na zakup szczepionek, w związku z powyższym nie prowadzi rozpoznania rynku farmaceutycznego szczepionek, ani tez innych produktów farmaceutycznych. W związku z powyższym Główny Inspektorat Sanitarny nie zlecał, nie opracowywał, ani nie znajduje się w posiadaniu dokumentów, których dotyczy wniosek.

5) odnośnie części wniosku dotyczącej udostępnienia następujących informacji:

„treść będących w posiadaniu GIS dokumentów, które świadczą o tym, że GIS dysponuje planem nagłego zastąpienia – w razie konieczności – szczepionek wykorzystywanych w PSO, a produkowanych poza granicami kraju, szczepionkami produkowanymi przez firmy polskie, niezależne od obcego kapitału.”

– udziela się następującej odpowiedzi:

Do ustawowego zakresu działania Głównego Inspektoratu Sanitarnego nie należą sprawy związane organizacją zakupów szczepionek. W związku z powyższym Główny Inspektorat sanitarny nie finansuje, nie zakupuje, ani też nie organizuje ani też nie prowadzi postępowań o udzielenie zamówień publicznych na zakup szczepionek, w związku z powyższym nie prowadzi rozpoznania rynku farmaceutycznego szczepionek, ani tez innych produktów farmaceutycznych. W związku z powyższym nie zlecał, nie opracowywał, ani nie znajduje się w posiadaniu dokumentu, którego dotyczy wniosek.

6) odnośnie części wniosku dotyczącej udostępnienia następujących informacji:

„treść będących w posiadaniu GIS dokumentów, które świadczą o tym, że Program Szczepień Ochronnych, prowadzący do zniszczenia naturalnej odporności populacji, jest dla tej populacji korzystniejszy, niż jej naturalna odporność, którą niszczy.”

– udziela się następującej odpowiedzi:

Jak już wskazano w odpowiedzi na pierwsza część wniosku trwała odporność naturalna – jako że jest skutkiem przechorowania niektórych chorób zakaźnych – chroni jedynie przed POWTÓRNYM przechorowaniem na tę samą chorobę. Przechorowanie choroby zakaźnej, pomimo że może prowadzić do powstania trwałej odporności poszczepiennej, ZAWSZE jest związane z ryzykiem wystąpienia takich negatywnych konsekwencji jak:

– cierpienie związane z chorobą,

– ryzyko powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu lub śmierci w wyniku przebiegu klinicznego samego zachorowania lub występujących w jego efekcie powikłań.

Należy ponadto zwrócić uwagę, że przechorowanie niektórych niezwykle groźnych chorób zakaźnych takich jak np. tężec nie prowadzi do powstanie nawet przejściowej odporności. Natomiast w odróżnieniu od odporności naturalnej odporność poszczepienna zasadniczo zmniejsza lub całkowicie eliminuje ryzyko już PIERWSZEGO zachorowania na chorobę zakaźną. Odporność poszczepienna zapewnia również ochronę przed chorobami takimi jak tężec, których przechorowanie nie skutkuje powstaniem nawet krótkotrwałej odporności.

Wyczerpujące wyjaśnienie zasadności prowadzenia Programu Szczepień Ochronnych w kontekście problematyki ochrony przed chorobami zakaźnymi w drodze szczepień ochronnych jest zawarte m.in. w ogólnie dostępnych w Polsce publikacjach takich jak m.in.: Choroby zakaźne i ich zwalczanie na ziemiach polskich w XX wieku, red. J. Kostrzewski, W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk. Warszawa 2001; Choroby zakaźne i pasożytnicze, red. Zdzisław Dziubek, PZWL, kolejne wydania 1996, 2000; Choroby zakaźne i pasożytnicze red. J. Cianciara, J. Juszczyk, Lublin 2007, 2012; Harrison. Choroby zakaźne. Tom I-II, Lublin 2012; Choroby zakaźne i pasożytnicze – epidemiologia i profilaktyka, 2014 r. oraz wydania wcześniejsze; Wakcynologia red. W. Magdzik, D. Naruszewicz-Lesiuk, A. Zieliński, wydania 2005, 2007; Dorota Mrożek-Budzyń. Wakcynologia praktyczna, wydanie VI, 2016.

W związku z dostępnością fachowej wiedzy z zakresu medycyny oraz zdrowia publicznego w ogólnie dostępnych publikacjach , Główny Inspektorat Sanitarny informuje, że nie prowadził, nie zlecał i nie znajduje się w posiadaniu dodatkowych „badań, analiz lub innych opracowań”, które dotyczyłyby zawartego w pytaniu problemu. Na potrzeby odpowiedzi na przedmiotowe pytanie sporządzono natomiast i przekazuje się stanowisko merytorycznej jak wyżej.

W związku z odpowiedziami udzielonymi w pkt. 3, 4 oraz 5 uprzejmie informuję, że Główny Inspektorat Sanitarny nie jest właściwy w kwestii rozpatrywania kwestii zastępowania szczepionek zagranicznych szczepionkami krajowymi w celu zapewnienia realizacji PSO bez zakłóceń, w przypadku niedostępności na rynku szczepionek Polskim szczepionek produkowanych za granicą.

Z poważaniem
Michał Ilnicki
Dyrektor
Departament Zapobiegania oraz Zwalczania Zakażeń i Chorób Zakaźnych u Ludzi
Główny Inspektorat Sanitarny

W jaki sposób Główny Inspektor Sanitarny straszy krztuścem, można sobie poczytać TUTAJ.

Jest tam również treść wniosku do GIS o informację publiczną.

Mamy już odpowiedź na ten wniosek (w całości do oglądnięcia na samym dole strony), z której wynika, że:

• GIS nie wie, ile osób, spośród chorujących na krztusiec w latach 2013 – 2017, to były osoby zaszczepione przeciw tej chorobie, a ile z tych osób było niezaszczepionych, bądź zostały zaszczepione tak dawno, że utraciły poszczepienną odporność na zachorowanie (bo nie posiada żadnych dokumentów na ten temat),
• GIS nie wie, czy poszczepienna odporność przeciw zachorowaniu na krztusiec jest identyczna z naturalną odpornością na zachorowanie na krztusiec nabytą w wyniku naturalnego przechorowania tej choroby (bo nie posiada żadnych dokumentów na ten temat),
• GIS nie wie, czy przeciwciała, które noworodek otrzymuje z mlekiem matki, uodparniające przeciw zachorowaniu na krztusiec, uodparniają dziecko w taki sam sposób niezależnie od tego, czy matka dziecka przeszła naturalne zachorowanie na krztusiec, czy też została zaszczepiona przeciw krztuścowi i nigdy naturalnie nie chorowała na tę chorobę (bo nie posiada żadnych dokumentów na ten temat),
• GIS nie wie, ile zachorowań na krztusiec zarejestrowanych w Polsce w latach 2013-2017 doprowadziło do krztuściowego uszkodzenia mózgu, z podziałem na osoby szczepione przeciw krztuścowi i nieszczepione przeciw tej chorobie (bo nie posiada żadnych dokumentów na ten temat),
• GIS nie wie, jak długo utrzymuje się u człowieka odporność po szczepieniu przeciw krztuścowi (bo nie posiada żadnych dokumentów na ten temat),
• GIS nie ma pojęcia, jaki jest stan aktualnej poszczepiennej odporności po szczepieniu przeciw krztuścowi (czy ona jest, czy jej już nie ma) w przedziałach wiekowych np. 20-30 lat, 30-40 lat, 40-50 lat, 50-60 lat, 60-70 lat, więcej niż 70 lat (bo nie posiada żadnych dokumentów na ten temat).

I pomimo, że GIS tego wszystkiego nie wie (bo nie jest w posiadaniu dokumentów, które zawierałyby takie informacje), to straszy widmem epidemii krztuśca.

No to po co jest Główny Inspektor Sanitarny, skoro on nic nie wie?

Jak ten urząd ma nas chronić przed epidemiami, skoro NIE POSIADA WIEDZY?

Główny Inspektor Sanitarny to urząd, który co roku układa kalendarz szczepień obowiązkowych naszych dzieci na kolejny rok. Od pewnego czasu próbujemy się dowiedzieć, na czym GIS opiera swoje przekonanie, że dzieci szczepić trzeba, i to w takim wymiarze – niespotykanym w innych krajach Europy.

I że nie trzeba doszczepiać dorosłych.

GIS właśnie udzielił odpowiedzi na serię pytań zawartych w TYM piśmie, które jednocześnie było wnioskiem o informację publiczną.

W piśmie tym pytaliśmy np. z jakich badań naukowych wynika, że podanie dziecku szczepionki oznacza bezwarunkowe zyskanie odporności każdego zaszczepionego dziecka na całe jego życie. No bo skoro nie ma szczepień przypusowych dla dorosłych, to znaczy, że zakładamy dożywotnią odporność.

Poprosiliśmy również o dokumenty, które świadczyłyby o tym, że GIS ma podstawy, aby zakładać, że:

1. obowiązkowa zaszczepialność jedynie dzieci i młodzieży wystarcza do tego, aby uważać, że cała populacja jest zaszczepiona (odporna),
2. rocznik 1970 jest obecnie odporny na zarażenie błonicą, krztuścem, tężcem i gruźlicą w takim samym stopniu, w jakim był odporny tuż po zakończeniu swojego ówczesnego programu szczepień obowiązkowych,
3. nie istnieje żadne zagrożenie epidemiologiczne związane z faktem napływu do Polski około 2 milionów obywateli Ukrainy,
4. konieczne jest szczepienie noworodków w pierwszej dobie życia przeciw gruźlicy oraz WZW B,
5. konieczne jest szczepienie dzieci w drugim miesiącu życia przeciw błonicy, tężcowi i krztuścowi,
6. koniecznie należy szczepić już 6-tygodniowe dzieci przeciw tężcowi.

Jak brzmi odpowiedź GIS na prośbę o udostępnienie takich dokumentów?

„Równocześnie uprzejmie informuję, że Główny Inspektorat Sanitarny nie znajduje się w posiadaniu dokumentów („opracowań”, „raportów”, „badań” i „analiz”), o których udostępnienie zwracają się Państwo w kolejnych punktach od pkt. 1 do pkt. 6 maila stanowiącego wniosek o udostępnienie informacji publicznej. Główny Inspektorat Sanitarny nie posiada, jak również nie zlecał, nie zamawiał i nie wytwarzał dokumentów o określonym w mailu przedmiocie, zakresie spraw lub treści. „

Tak więc mamy już potwierdzenie, że:

GIS nie wie, czy wystarczy zaszczepić dzieci, aby cała populacja była trwale odporna, bo nie ma dokumentów, które zawierałyby dane o odporności osób dorosłych po szczepieniu w dzieciństwie,

GIS nie dysponuje żadnymi dokumentami, które uzasadniałyby szczepienie noworodków w pierwszej dobie życia przeciw gruźlicy oraz WZW B,

GIS nie wie, czy prawie 2 miliony Ukraińców Polsce stanowią dla nas zagrożenie epidemiologiczne, czy go nie stanowią, bo nie ma żadnych dokumentów na ten temat (czyli nie zlecano nawet takich badań!),

GIS nie dysponuje żadnymi dokumentami, które uzasadniałyby szczepienie 6-tygodniowych niemowląt przeciw błonicy, tężcowi i krztuścowi,

GIS nie wie, czy rocznik 1970 jest dziś nadal odporny na zachorowania na błonicę, tężec, krztusiec i gruźlicę po szczepieniach wykonanych w dzieciństwie, bo nie ma żadnych dokumentów na ten temat.

Ale za to, GIS informuje, że:

„Wskazanie terminów wykonania szczepień podstawowych w okresach późniejszych niż te, które zostały wskazane jako właściwe i dopuszczalne dla rozpoczęcia szczepień w Charakterystyce Produktów Leczniczych, zwiększa ryzyko zachorowania w przypadku narażenia na kontakt z patogenami wywołującymi choroby zakaźne. Programy Szczepień Ochronnych uwzględniały ww. zasadę i określone w PSO terminy rozpoczęcia szczepień podstawowych były i są zgodne z Charakterystyką Produktów Leczniczych wykorzystywanych do wykonywanie tych szczepień obowiązkowych. „

Czyli wreszcie wszystko jasne:

„Im później zaszczepimy dziecko, tym większa szansa, że ono się czymś zarazi. Nie sprawdzamy, czy to ma sens. Po prostu robimy to, co nam piszą SANOFI, GSK i reszta w ChPL-ach”…

Skoro więc opóźnianie szczepień „zwiększa ryzyko zachorowania w przypadku narażenia na kontakt z patogenami”, to idąc tą logiką należy dziecko zaszczepić wszystkimi możliwymi szczepionkami najlepiej w pierwszej godzinie życia. Bo im dziecko dłużej żyje, tym z każdą godziną życia rośnie ryzyko „zachorowania w przypadku narażenia na kontakt z patogenami”…

No dobrze, ale o jakim ryzyku „kontaktu z patogenami” mowa w przypadku błonicy lub tężca? Na błonicę zachorowań niemal w ogóle nie ma od wielu lat, a na tężec choruje kilka osób rocznie…

A na jakie ryzyko „kontaktu z patogenami” jest narażona osoba w wieku dziś lat 40, szczepiona wyłącznie jako dziecko?

W dalszej części swojej odpowiedzi GIS bardziej szczegółowo wyjaśnia, dlaczego robi to, co mu każe GSK lub SANOFI:

„Jak wskazano na początku niniejszej odpowiedzi na Państwa wniosek o dostęp do informacji publicznej, działania Głównego Inspektoratu Sanitarnego odnośnie zakresu i terminów wykonywania obowiązkowych szczepień ochronnych, które są określane w Komunikacie w sprawie Programu Szczepień Ochronnych, znajdują każdorazowo oparcie w treści Charakterystyki Produktów Leczniczego poszczególnych rodzajów szczepionek i stanowią realizację następujących, prostych, zrozumiałych i powszechnie akceptowanych zasad aksjologicznych i praktycznych postępowania medycznego:

1) każde dziecko zasługuje, aby otrzymać ochronę przed zachorowaniami na choroby zakaźne i związanymi z tym negatywnymi konsekwencjami, w tym cierpieniem związanym z chorobą, powstaniem trwałego uszczerbku na zdrowiu lub śmiercią w wyniku zachorowania lub występujących w efekcie jego powikłań. Ograniczenia we wdrażaniu w życie ww. zasady obejmowania jak najszerszej grupy dzieci i młodzieży szczepieniami ochronnymi wynikają z ograniczonego budżetu, który musi być przeznaczony również na inne potrzeby zdrowotne. Ochrona przed chorobami zakaźnymi dzieci jest więc realizowana niezależnie od tego czy możliwe jest zapewnienie równie powszechnej ochrony poprzez szczepienia osobom dorosłym, których układ opornościowy jest bardzie dojrzały, a organizm bardziej odporny na skutki choroby, a także niezależnie od tego czy możliwe jest zapewnienie równie powszechnej ochrony poprzez szczepienia cudzoziemcom, którzy przybywają do naszego kraju.”

Acha! Każde dziecko ZASŁUGUJE na otrzymanie, POD GROŹBĄ KARY GRZYWNY DLA RODZICÓW, kilkudziesięciu NIENATURALNYCH STRZAŁÓW W MIĘSIEŃ – BO TAK JEST DLA NIEGO BEZPIECZNIEJ, gdyż jego bezradny organizm po prostu nie poradziłby sobie z tymi wszystkimi wirusami i bakteriami. A człowiek dorosły sobie poradzi. A jeśli nie, to i tak nie ma znaczenia, bo nie mamy kasy na szczepienie także i dorosłych!

Oznacza to również, że w imię zagrożenia różyczką, tężcem, błonicą, świnką lub krztuścem, każde dziecko zasługuje na ryzyko podawania mu substancji o nieprzewidywalnych skutkach działania za 10, 20 czy 40 lat od podania szczepionki. Widocznie w ocenie GIS każde dziecko, w trosce o uchronienie go przed tężcem i błonicą (choroby, które niemal już w ogóle nie występują), powinno być narażane na ryzyko wystąpienia ciężkiego niepożądanego odczynu poszczepiennego, z trwałym upośledzeniem lub śmiercią włącznie.

Jednocześnie już wiemy z odpowiedzi GIS na nasze pytania, że GIS nie posiada żadnych dokumentów, które świadczyłyby o tym, że ryzyko zachorowania i powikłań u dziecka nieszczepionego jest większe, niż ryzyko śmierci lub powikłań w wyniku podania dziecku szczepionki – bo GIS przyznaje, że nie dysponuje żadnymi dokumentami uzasadniającymi np. szczepienie noworodków w pierwszej dobie życia.

Trudno się natomiast nie zgodzić z tezą, że układ odpornościowy osoby dorosłej jest bardziej dojrzały, niż układ odpornościowy dziecka. Ale czy aby na pewno układ odpornościowy osoby dorosłej, która jako dziecko została zaszczepiona niemal na „wszystko, co się rusza” (i dzięki temu nie chorowała na „choroby zakaźne wieku dziecięcego”), jest równie dojrzały, jak układ odpornościowy osoby, która nie była szczepiona i naturalnie przechorowała świnkę, różyczkę czy krztusiec? Czy aby na pewno symulacja choroby, jaką jest szczepionka, jest dla układu odpornościowego dokładnie tym samym, co naturalne chorowanie?

Przecież za 50 lat nie będzie w Polsce niemal nikogo, kto jako dziecko chorowałby na „choroby zakaźne wieku dziecięcego”. Skąd już dzisiaj wiemy, że to będzie zbawienie dla naszych układów odpornościowych?

Czy przez ostatnie miliony lat Natura udoskonalała metody walki z wirusami na bazie naturalnych zachorowań, czy na podstawie brutalnych strzałów w mięsień dziecka z mieszanki chemii i poszatkowanych wirusów?

„2) opóźnianie rozpoczęcia szczepień podstawowych (przesunięcie szczepień na późniejsze tygodnie, miesiące lub wręcz lata życia) zwiększa ryzyko wystąpienia u nieszczepionego dziecka chorób zakaźnych oraz zwiększa ryzyko związanych z tym negatywnych konsekwencji, w tym powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu lub zgonu w wyniku zachorowania lub występujących w efekcie jego powikłań.”

A czy pozbawienie dziecka możliwości przechorowania świnki zwiększa, czy nie zwiększa ryzyka negatywnych konsekwencji, gdy za 30 lat dorosła osoba „załapie świnkę”, bo nie chorowała jako dziecko, a odporność poszczepienna zanika 10 lat po ostatniej dawce?

Na koniec, dla porządku, pełna treść odpowiedzi GIS na wniosek o informację publiczną, otrzymana mailem 4go grudnia 2017.

Konsultacje EP <konsultacje.ep@gis.gov.pl> 4 grudnia 2017 18:29

Szanowni Państwo,

W nawiązaniu do przesłanego drogą elektroniczną wniosku o dostęp do informacji publicznej uprzejmie informuję jak następuje.

Szczepienia ochronne są przeprowadzane w celu ochrony zdrowia i życia ludzkiego przed chorobami zakaźnym. W związku z powyższym szczepienia ochronne należy wykonywać w najwcześniejszym okresie życia, który został wskazany jako dopuszczalny w Charakterystyce Produktu Leczniczego tzn. w okresie, w którym zgodnie z przeprowadzanymi badaniami, podanie szczepionki powoduje wywołanie odpowiedniej odporności przy równoczesnym bezpieczeństwie jej stosowania. Wskazanie terminów wykonania szczepień podstawowych w okresach późniejszych niż te, które zostały wskazane jako właściwe i dopuszczalne dla rozpoczęcia szczepień w Charakterystyce Produktów Leczniczych, zwiększa ryzyko zachorowania w przypadku narażenia na kontakt z patogenami wywołującymi choroby zakaźne. Programy Szczepień Ochronnych uwzględniały ww. zasadę i określone w PSO terminy rozpoczęcia szczepień podstawowych były i są zgodne z Charakterystyką Produktów Leczniczych wykorzystywanych do wykonywanie tych szczepień obowiązkowych. Komunikaty Głównego Inspektora Sanitarnego w sprawie Programu Szczepień Ochronnych na rok 2016 oraz rok 2017 zostały opublikowany w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia i są dostępne pod adresem internetowym odpowiednio: http://dziennikmz.mz.gov.pl/#/legalact/2015/63/ i http://dziennikmz.mz.gov.pl/#/legalact/2016/35/

Aktualny Komunikat Głównego Inspektora Sanitarnego w sprawie Programu Szczepień Ochronnych na rok 2018 został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia i jest dostępny pod adresem internetowym: http://dziennikmz.mz.gov.pl/#/legalact/2017/108/

Charakterystyki Produktu Leczniczego dla szczepionek, w tym szczepionek wykorzystywanych na potrzeby realizacji Programów Szczepień Ochronnych, które określają minimalny wiek dziecka, w którym podanie szczepionki zapewnia właściwy stopień ochrony przed chorobami zakaźnymi przy równoczesnym zapewnieniu właściwego stopnia bezpieczeństwie produktu leczniczego, są dostępne pod adresem internetowym https://pub.rejestrymedyczne.csioz.gov.pl/ Na portalu tym zamieszczone zostały Produkty lecznicze wpisane do Rejestru Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz Produkty lecznicze wpisane do Wspólnotowego Rejestru Produktów Leczniczych.

Równocześnie uprzejmie informuję, że Główny Inspektorat Sanitarny nie znajduje się w posiadaniu dokumentów („opracowań”, „raportów”, „badań” i „analiz”), o których udostępnienie zwracają się Państwo w kolejnych punktach od pkt. 1 do pkt. 6 maila stanowiącego wniosek o udostępnienie informacji publicznej. Główny Inspektorat Sanitarny nie posiada, jak również nie zlecał, nie zamawiał i nie wytwarzał dokumentów o określonym w mailu przedmiocie, zakresie spraw lub treści.

Jak wskazano na początku niniejszej odpowiedzi na Państwa wniosek o dostęp do informacji publicznej, działania Głównego Inspektoratu Sanitarnego odnośnie zakresu i terminów wykonywania obowiązkowych szczepień ochronnych, które są określane w Komunikacie w sprawie Programu Szczepień Ochronnych, znajdują każdorazowo oparcie w treści Charakterystyki Produktów Leczniczego poszczególnych rodzajów szczepionek i stanowią realizację następujących, prostych, zrozumiałych i powszechnie akceptowanych zasad aksjologicznych i praktycznych postępowania medycznego:

1) każde dziecko zasługuje, aby otrzymać ochronę przed zachorowaniami na choroby zakaźne i związanymi z tym negatywnymi konsekwencjami, w tym cierpieniem związanym z chorobą, powstaniem trwałego uszczerbku na zdrowiu lub śmiercią w wyniku zachorowania lub występujących w efekcie jego powikłań. Ograniczenia we wdrażaniu w życie ww. zasady obejmowania jak najszerszej grupy dzieci i młodzieży szczepieniami ochronnymi wynikają z ograniczonego budżetu, który musi być przeznaczony również na inne potrzeby zdrowotne. Ochrona przed chorobami zakaźnymi dzieci jest więc realizowana niezależnie od tego czy możliwe jest zapewnienie równie powszechnej ochrony poprzez szczepienia osobom dorosłym, których układ opornościowy jest bardzie dojrzały, a organizm bardziej odporny na skutki choroby, a także niezależnie od tego czy możliwe jest zapewnienie równie powszechnej ochrony poprzez szczepienia cudzoziemcom, którzy przybywają do naszego kraju.

2) opóźnianie rozpoczęcia szczepień podstawowych (przesunięcie szczepień na późniejsze tygodnie, miesiące lub wręcz lata życia) zwiększa ryzyko wystąpienia u nieszczepionego dziecka chorób zakaźnych oraz zwiększa ryzyko związanych z tym negatywnych konsekwencji, w tym powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu lub zgonu w wyniku zachorowania lub występujących w efekcie jego powikłań.

Ewentualne decyzje w sprawie odroczenia szczepienia – jeżeli istnieją medyczne przeciwskazania dla wykonania szczepieniu – są podejmowane indywidualnie przez lekarza. W związku z powyższym wnioskowane przez Państwa „opracowania, raporty, badania i analizy” nie pozostają w bezpośrednim związku z opracowywaniem Programu Szczepień Ochronnych na kolejne lata i nie stanowią niezbędnych przesłanek do jego prawidłowego przygotowania. Jako takie dokumenty dotyczące zakresu spraw lub o sugerowanej treści nie były zamawiane, zlecane i opracowywane przez Główny Inspektorat Sanitarny i jako takie nie znajdują się w posiadaniu Głównego Inspektora Sanitarnego.

Z poważaniem

——————————————————-

Michał Ilnicki
Dyrektor
Departament Zapobiegania oraz Zwalczania Zakażeń i Chorób Zakaźnych u Ludzi
Główny Inspektorat Sanitarny