„Odmowa poddania córki obowiązkowym szczepieniom nie jest więc przejawem oporności skarżącej, jak zarzuca to Wojewódzki Inspektor Sanitarny, ani nie stanowi lekceważenia obowiązujących przepisów, czy zaniedbywania obowiązków rodzicielskim względem córki. Wprost przeciwnie, odmowa poddania córki obowiązkowym szczepieniom jest przejawem troski o zdrowie dziecka i wynika z prawidłowo wykonywanej władzy rodzicielskiej.”

Czyje to słowa?

Otóż tak orzekł sąd, a dokładniej krakowski Wojewódzki Sąd Administracyjny.

Wyrok jest prawomocny i można się na niego z powodzeniem (a nawet trzeba!) powoływać w postępowaniach wszczynanych przez sanepidy wobec rodziców, którzy zanim swoje dziecko zaszczepią, chcą mieć pewność, że szczepienie będzie wykonane po wykluczeniu wszystkich przeciwwskazań.

Przypadek dość typowy: sanepid stwierdza, że dziecko nie zostało zaszczepione (odra + świnka + różyczka, Td + Polio) i umieszcza matkę dziewczynki na „liście opornych uchylających się od szczepień obowiązkowych” wzywając ją do niezwłocznego wykonania obowiązku, czyli do poddania córki szczepieniu w terminie 7 dni od daty doręczenia upomnienia (czyli od 2. lutego 2010), oczywiście pod rygorem wszczęcia egzekucji oraz nałożenia grzywny.

W dniu 16 listopada 2010r. sanepid przeprowadza kontrolę i stwierdza, że dziecko nadal nie jest zaszczepione, więc wystawia tytuł wykonawczy, wszczynając wobec matki postępowanie egzekucyjne w administracji. Wydaje także postanowienie o nałożeniu grzywny w kwocie 200 zł w celu przymuszenia matki do zaszczepienia jej córki.

Matka składa w sanepidzie zarzuty argumentując, że obowiązek zaszczepienia dziecka nie mógł być wykonany w terminie oczekiwanym przez sanepid, bo jej córka miała odroczenie od szczepień do dnia 30 kwietnia 2010r. , co zostało odnotowane w karcie zdrowia dziecka. Podniosła też, że nie kwestionuje obowiązku szczepienia dziecka przeciwko chorobom zakaźnym, ale „z powodu powtarzających się epizodów zaburzeń neurologicznych , szczepienia musiały zostać przerwane celem obserwacji dziecka”. Zaprzestanie szczepień było spowodowane niepokojem o stan zdrowia dziecka z uwagi na pojawiające się między kolejnymi szczepieniami napady drgawkowe, a wcześniej występowaniem u dziecka przedłużającej się biegunki oraz skłonnościami alergicznymi. Podstawą do niepokoju były również trzy przypadki wystąpienia w jej rodzinie choroby SM.

Matka poinformowała, że dziecko ma być konsultowane przez lekarza specjalistę oraz w Wojewódzkiej Poradni ds. Szczepień, aby ewentualnie wykluczyć wystąpienie niepożądanych odczynów poszczepiennych i wniosła o umorzenie prowadzonego postępowania egzekucyjnego.

Sanepid oczywiście wszystkie zarzuty do prowadzonego postępowania uznał za bezzasadne, więc matka złożyła zażalenie na to postanowienie, między innymi argumentując, że w Wojewódzkiej Poradni ds. Szczepień była zachęcana do uzupełnienia szczepień, ale też pouczona, że to ona podejmuje ostateczną decyzję o zaszczepieniu dziecka i nikt nie może jej do tego zmuszać, gdyż to ona zna najlepiej swoje dziecko i jego problemy, a ponadto matkę obciążają ją ewentualne konsekwencje choroby z powodu nie zaszczepienia dziecka, bądź komplikacje z powodu jego zaszczepienia.

W korespondencji z sanepidem matka wskazała, że żaden z lekarzy (neurolog, pediatra i specjalista w Wojewódzkiej Poradni ds. Szczepień), z którymi rozmawiała w kwestii podjęcia decyzji o kolejnych szczepieniach dziecka, nie zagwarantował jej, że dana szczepionka jest dla jej córki bezpieczna.

Żaden lekarz nie był w stanie wymiernie ocenić stosunku ewentualnego ryzyka do ewentualnych korzyści z podania jej córce określonej szczepionki.

Niewzruszony tą argumentacją Wojewódzki Inspektor Sanitarny utrzymał w mocy rozstrzygnięcie sanepidu o bezzasadności zarzutów.

Zdaniem WIS z akt sprawy nie wynikało, aby istniały przeciwwskazania do zaszczepienia dziecka skarżącej.

Cały trud, jaki podjęła matka, aby się upewnić, że zaszczepienie jej córki będzie bezpieczne, został więc zupełnie zignorowany zarówno przez powiatowego jak i przez wojewódzkiego inspektora sanitarnego.

W tej sytuacji matce pozostało już tylko odwołanie od postanowienia Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Na szczęście WSA nie miał wątpliwości, że matka nie jest „antyszczepionkowcem” tylko po prostu (jak każda matka) dba o bezpieczeństwo swojego dziecka:

„Z analizy akt sprawy wynika, że odmowa poddania małoletniej córki skarżącej obowiązkowym badaniom nie była spowodowana lekceważeniem tego obowiązku , ale wynikała z troski skarżącej jako matki o zdrowie jej dziecka , które w przeszłości miało określone problemy zdrowotne , szczegółowo opisywane przez skarżącą . W toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego skarżąca informowała organy orzekające w sprawie o istnieniu – jej zdaniem – przeciwwskazań do szczepień ; podawała konkretne zdarzenia dotyczące stanu zdrowia córki , które miały w przeszłości miejsce i które częściowo znajdują potwierdzenie w aktach sprawy.

Zarzut skarżącej, że okoliczności te nie zostały uwzględnione przez organy orzekające – w ocenie Sądu , jest zasadny.”

WSA ośmieszył również Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego, który najwyraźniej nie potrafił ze zrozumieniem przeczytać zaświadczenia lekarskiego:

„Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało oparte na zaświadczeniu wydanym przez lekarza pediatrę – B. P. – S. , specjalistę neurologii dziecięcej , z którego wynikało , że „problemem są zaburzenia koncentracji uwagi i trudności w kontaktach społecznych. W/w objawy nie są przeciwwskazaniem do szczepień ochronnych”. Ponadto lekarz stwierdził , że u córki skarżącej ” wyklucza obecnie padaczkę” .

Wojewódzki Inspektor Sanitarny, w zaskarżonym postanowieniu stwierdził , że ” lekarz specjalista potwierdza , iż w przypadku dziecka skarżącej brak jest przeciwwskazań do szczepień”.

W ocenie Sądu , powyższe stwierdzenie nie wynika z ww. zaświadczenia i nie znajduje uzasadnienia w zgromadzonym materiale dowodowym. Lekarz w wydanym zaświadczeniu odniósł się jedynie do wykluczenia padaczki oraz zaburzeń koncentracji uwagi i trudności w kontaktach społecznych dziecka i na tej podstawie sformułował stanowisko o braku przeciwwskazań do szczepień.”

Sąd wytknął również inspekcji sanitarnej nieporadność w gromadzeniu i analizowaniu materiału dowodowego:

„Wskazując na powyższe okoliczności należy stwierdzić , że w ocenie Sądu organy administracyjne nie zebrały w sposób wyczerpujący i nie rozpatrzyły całego materiału dowodowego . Stan faktyczny niniejszej sprawy budzi wątpliwości i nie daje jednoznacznej odpowiedzi co do istnienia lub braku przeciwwskazań do wykonania obowiązkowych szczepień . W niniejszej sprawie nie została wyjaśniona kwestia konsultacji w Wojewódzkiej Poradni ds. Szczepień , do której skarżąca została skierowana i jak twierdzi , w której została poinformowana , że ostateczną decyzję w kwestii szczepień dziecka podejmuje matka.”

Dostało się również lekarzom, którzy nie potrafią komunikatywnie rozmawiać ze swoimi pacjentami:

„W rozpatrywanym przypadku zabrakło właściwej komunikacji lekarzy ze skarżącą , co być może pozwoliłoby na uniknięcie stosowania środków przymusu . Obawy i wątpliwości skarżącej nie zostały wyjaśnione w sposób rzetelny, co z kolei spowodowało odmowę poddania dziecka szczepieniom ochronnym.”

I wreszcie, sąd wyjaśnia, dlaczego stanął po stronie matki, a nie po stronie systemu.

„Na ile obawy skarżącej są uzasadnione (występowanie alergii, egzemy, wysypki, dolegliwości żołądkowo-jelitowe), o tym rozstrzygnąć mogą tylko lekarze – Sąd nie jest uprawniony do oceny w tym zakresie. Stanowisko lekarzy powinno być stwierdzone stosownymi dokumentami stanowiącymi dowody w sprawie, które podlegają ocenie tego Sądu.„

A więc to nie jest tak, że lekarz mówi „Nie stwierdzam przeciwwskazań i kwalifikuję Pani dziecko do szczepienia. Bo tak!”.

Lekarz ma wykluczyć przeciwwskazania na podstawie dokumentów (czyli wyników badań), które później może ocenić sąd.

Jeśli więc przed szczepieniem Twojego dziecka lekarz powie, że „nie stwierdza przeciwwskazań” to mu grzecznie wytłumacz, że jego rolą jest owe przeciwwskazania wykluczyć, a nie „nie stwierdzić”.

Jaka jest różnica między „nie stwierdzeniem”, a „wykluczeniem” przeciwwskazań?

Otóż lekarz może nie stwierdzić, że dziecko jest chore na nowotwór wykluczający podanie mu szczepionki MMR:

Ale to jeszcze wcale nie oznacza, że lekarz ten nowotwór wykluczył!

On go jedynie nie stwierdził, być może dlatego, że ów nowotwór JESZCZE nie daje żadnych objawów pozwalających na jego wykrycie za pomocą wywiadu, osłuchania, opukania i pomacania węzłów chłonnych – a tak przecież w Polsce wygląda każde badanie kwalifikacyjne przed szczepieniem.

Zauważcie, że lekarze przed szczepieniem Waszych dzieci mówią, że nie stwierdzają przeciwwskazań, zamiast oświadczyć, że wykluczyli przeciwwskazania.

To nie jest przypadkowe. Oni doskonale znają różnicę, bo jeśli nowotwór nie dawał jeszcze żadnych objawów, to lekarz mógł go „nie stwierdzić” i jest „kryty”.

Ale nie mógł go wykluczyć nie wykonując w tym celu specjalistycznych badań diagnostycznych…

Przelew na wpis sądowy poszedł:

… a równolegle Sąd otrzyma również mój komentarz do odpowiedzi na moją skargę, którą PZH przesłał do Sądu.

Dla przypomnienia, PZH napisał do WSA tak:

A ja teraz wysyłam do WSA pismo jak poniżej:

Sygnatura sprawy: II SAB/Wa 546/19

W nawiązaniu do udzielonej Sądowi przez PZH pismem z dnia 30-07-2019 odpowiedzi na moją skargę, zmuszony jestem zauważyć, co następuje.

Państwowy Zakład Higieny zaprzecza stanowi faktycznemu twierdząc, że udzielił mi odpowiedzi mailem z dnia 13 czerwca (a nie, jak błędnie wskazuje PZH, z dnia 13 maja), bowiem na pytanie: “Ile spośród 3535 przypadków „zakwalifikowanych jako NOP” w raporcie „SZCZEPIENIA OCHRONNE W POLSCE W 2017 ROKU”, rozdział „Niepożądane odczyny poszczepienne”, strona 85, to przypadki, dla których z całą pewnością potwierdzono związek przyczynowo-skutkowy między szczepieniem, a objawem chorobowym?” można udzielić przykładowo następujących odpowiedzi:

“dla żadnego spośród 3535 przypadków „zakwalifikowanych jako NOP” w raporcie „SZCZEPIENIA OCHRONNE W POLSCE W 2017 ROKU”, rozdział „Niepożądane odczyny poszczepienne”, strona 85, nie potwierdzono związku przyczynowo-skutkowego między szczepieniem, a objawem chorobowym”,

lub  

“dla wszystkich 3535 przypadków „zakwalifikowanych jako NOP” w raporcie „SZCZEPIENIA OCHRONNE W POLSCE W 2017 ROKU”, rozdział „Niepożądane odczyny poszczepienne”, strona 85, potwierdzono związek przyczynowo-skutkowy między szczepieniem, a objawem chorobowym”,

lub 

“dla XYZ spośród wszystkich 3535 przypadków „zakwalifikowanych jako NOP” w raporcie „SZCZEPIENIA OCHRONNE W POLSCE W 2017 ROKU”, rozdział „Niepożądane odczyny poszczepienne”, strona 85, potwierdzono związek przyczynowo-skutkowy między szczepieniem, a objawem chorobowym”,

lub 

“Nie jesteśmy w posiadaniu informacji, ile spośród 3535 przypadków „zakwalifikowanych jako NOP” w raporcie „SZCZEPIENIA OCHRONNE W POLSCE W 2017 ROKU”, rozdział „Niepożądane odczyny poszczepienne”, strona 85, to przypadki, dla których z całą pewnością potwierdzono związek przyczynowo-skutkowy między szczepieniem, a objawem chorobowym”,

lub 

“Odmawiamy udzielenia informacji, ile spośród 3535 przypadków „zakwalifikowanych jako NOP” w raporcie „SZCZEPIENIA OCHRONNE W POLSCE W 2017 ROKU”, rozdział „Niepożądane odczyny poszczepienne”, strona 85, to przypadki, dla których z całą pewnością potwierdzono związek przyczynowo-skutkowy między szczepieniem, a objawem chorobowym”.

Wyjaśnienia przedstawione przez PZH pismem z dnia 30-07-2019 roku w odpowiedzi na moją skargę pozostają bez żadnego związku z przedmiotem mojego wniosku, czyli z pytaniem o liczbę zgłoszeń NOP uznanych przez PZH jako NOP, dla których potwierdzono związek przyczynowo-skutkowy ze szczepieniem. 

W przesłanej do Sądu odpowiedzi PZH z niezrozumiałych dla mnie przyczyn informuje bowiem, że w Biuletynie Szczepienia Ochronne w Polsce przedstawione są wyłącznie takie przypadki zgłoszeń NOP, dla których wystąpiły objawy wymienione w załączniku nr 1 do Rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie niepożądanych odczynów poszczepiennych oraz kryteriów ich rozpoznawania. Jest to o tyle dziwne, że w moim wniosku o informację publiczną z dnia 29 maja 2019 roku nie wnosiłem przecież o udzielenie mi informacji, jakie przypadki wystąpienia NOP przedstawiane są w biuletynach „Szczepienia Ochronne w Polsce”. Tak więc po raz kolejny PZH udziela (tym razem już Sądowi) odpowiedzi na pytanie które nie zostało zadane, nie udzielając jednocześnie odpowiedzi na pytanie, które PZH otrzymał w moim wniosku z dnia 29 maja 2019.

Co więcej, Państwowy Zakład Higieny w ogóle nie zamieścił takiej informacji w odpowiedzi na mój wniosek przesłanej do mnie w dniu 13 czerwca 2019 roku, więc już tylko sam ten fakt potwierdza zasadność mojej skargi – bo informacja przesłana do sądu jest inna (pełniejsza), niż udzielona mi w odpowiedzi na mój wniosek. Jednak nawet ta nowa informacja, której mi nie udostępniono w zaskarżonej przeze mnie odpowiedzi na mój wniosek, nadal w żadnym stopniu nie wyjaśnia, ile spośród 3535 zgłoszeń NOP zakwalifikowanych przez PZH jako NOP w raporcie o szczepieniach ochronnych za rok 2017, to były zgłoszenia NOP, dla których PZH potwierdził istnienie związku przyczynowo-skutkowego między szczepieniem, a wystąpieniem niepożądanego objawu chorobowego. 

Dla przykładu, jednym z kryteriów wykorzystywanych przez PZH “na potrzeby nadzoru epidemiologicznego” wymienionych w w/w załączniku nr 1 do Rozporządzenia w sprawie niepożądanych odczynów poszczepiennych jest posocznica. Jeśli więc wystąpienie posocznicy kilka dni po szczepieniu zostanie przez lekarza zgłoszone jako NOP, to zgodnie z wyjaśnieniami przedstawionymi przez PZH w odpowiedzi na moją skargę przesłanej do Sądu, takie zgłoszenie zostanie zakwalifikowane przez PZH jako niepożądany odczyn poszczepienny – bo posocznica jest jednym z kryteriów rozpoznawania NOP “na potrzeby nadzoru epidemiologicznego”. 

Nadal jednak nie daje to żadnej odpowiedzi na pytanie, czy kwalifikując takie zgłoszenie jako NOP Państwowy Zakład Higieny stwierdził, czy nie stwierdził, że szczepienie było przyczyną wystąpienia tejże posocznicy, bowiem kryterium decydujące o uznaniu za NOP jest w tym przypadku jedynie samo wystąpienie posocznicy, a nie wystąpienie posocznicy przy jednoczesnym potwierdzeniu, że posocznica była skutkiem szczepienia. Tak więc nawet te nowe, nieobecne w piśmie od PZH z dnia 13 czerwca 2019 roku, okoliczności, o których PZH informuje dopiero teraz Sąd, dopiero w odpowiedzi na moją skargę (potwierdzając tym samym zasadność mojej skargi), w żaden sposób nie dają odpowiedzi na pytanie, dla ilu spośród 3535 zgłoszeń NOP zakwalifikowanych przez PZH jako NOP na potrzeby raportu o szczepieniach ochronnych za rok 2017 PZH potwierdził istnienie związku przyczynowo-skutkowego ze szczepieniem.

Z uwagi na powyższe moja skarga nadal pozostaje w pełni zasadną.

Nie wiem, czy to pomoże, czy Sąd to w ogóle przeczyta, czy weźmie pod uwagę, ale przecież nic nie tracę wysyłając do WSA takie pismo, więc czemu miałbym go nie wysłać. 🙂

Istnieje sobie taki profil na Facebook-u, który się nazywa „Szczepienia – rozwiewamy wątpliwości”.

Nazwa szumna, cel (pozornie) szczytny.

A jak owo „rozwiewanie wątpliwości” wygląda w praktyce?

Przede wszystkim, jeśli zaczniecie w komentarzach na tym profilu pytać, na przykład, jak często w Polsce na raka chorują dzieci szczepione, oraz nieszczepione, to dostaniecie „bana”.

Podobnie zostaniecie stamtąd wyrzuceni za pytanie „jak często w Polsce „z nieznanych przyczyn” umierają dzieci szczepione oraz nieszczepione„. Takiego pytania też tam zadawać nie należy, a „rozwiewanie wątpliwości” w tym przypadku będzie polegało na zbanowaniu osoby zadającej takie pytanie, bo oczywiście w efekcie „bana” pytanie zniknie, a wątpliwości zostaną „rozwiane”.

Nie ma pytania, to nie ma wątpliwości – proste, prawda?

Żeby nie szukać daleko – profil szczepienie.info oczywiście ma na profilu „Szczepienia – rozwiewamy wątpliwości” blokadę – właśnie za zadawanie tam takich pytań. 🙂

Czasem jednak zamiast bana możemy obserwować inny charakterystyczny sposób „rozwiewania wątpliwości”.

Oto pod TYM postem pada prośba:

„Proszę podać zatem badania BEZPIECZEŃSTWA szczepionki jako całości z grupą otrzymująca placebo (neutralne a nie inną szczepionkę!) Doczekamy się, czy skasujecie post?”

„Rozwiewanie” wygląda w tym przypadku tak:

Czy aby na pewno „żądający nie bardzo wie, czego żąda”? Zamiast odpowiedzi pojawia się więc atak na osobę, która ośmieliła się zapytać i sugestia, że pytający nie wie, o co pyta.

W ostatnim zdaniu powyższego komentarza pojawia się też sprytna próba odwrócenia uwagi od zagadnienia bezpieczeństwa i skierowania jej na o wiele bezpieczniejszy temat skuteczności szczepionek.

Warto wiedzieć, że pytanie o badania bezpieczeństwa szczepionek z udziałem obojętnego placebo należy do kategorii tych pytań, które bardzo mocno irytują środowisko wielbicieli obowiązkowego szczepienia dzieci przeciwko „wszystkiemu, co się rusza”. Bo każde pytanie, na które wielbiciel obowiązkowego szczepienia dzieci musiałby odpowiedzieć „nie wiem” albo „nie ma takich badań” jest pytaniem, które go mocno zirytuje. Takich pytań zadawać nie wolno. 🙂

Popatrzcie teraz na to:

Gdy bardzo nie chcesz odpowiedzieć „nie wiem” lub „nie ma takich badań”, to zawsze możesz zasugerować, że pytający nie rozumie, o co pyta. 🙂

Trudno uwierzyć, że osoby prowadzące profil „Szczepienia – rozwiewamy wątpliwości” są aż tak mało inteligentne, że nie rozumieją tego, co się do nich pisze.

No bo co tu jest niezrozumiałe?

Czy bada się bezpieczeństwo szczepionek w ten sposób, że podaje się je dużej grupie dzieci, a innej dużej grupie – kontrolnej, podaje się obojętne placebo, na przykład sól fizjologiczną?

Jeśli dzieci w grupie badanej będą częściej chorować i umierać, niż dzieci w grupie kontrolnej, to można mieć obawy co do bezpieczeństwa takiej szczepionki, czy nie można?

Co tu jest niezrozumiałe?

Oczywiście takich badań [na wszelki wypadek?] po prostu się nie wykonuje i dlatego profil „Szczepienia – rozwiewamy wątpliwości” robi wszystko, aby nie przyznać, że nikt nie bada bezpieczeństwa szczepionek w sposób najbardziej oczywisty z możliwych, czyli porównując działanie szczepionki do działania obojętnego placebo.

Jak bada się bezpieczeństwo szczepionki?

Otóż porównuje się ją do innej szczepionki, podając obie szczepionki starannie wyselekcjonowanej grupie możliwie jak najbardziej zdrowych ochotników.

Jeśli w czasie badania szczepionka badana nie zabije więcej dzieci, niż szczepionka referencyjna, to będzie oznaczało, że jest ona bezpieczna. Proste, prawda? 🙂

Więc zamiast uczciwie przyznać, że takich badań nie ma, lepiej zasugerować, że pytający nie rozumie tego, o co pyta. 🙂

Potem robi się już coraz bardziej żenująco. Po prostu aż żal na to patrzeć…

Czy aby na pewno w ten sposób rozwiewa się wątpliwości związane z bezpieczeństwem szczepień, czy może wręcz odwrotnie?

Czy osoby prowadzące profil „Szczepienia – rozwiewamy wątpliwości” zdają sobie sprawę z tego, że unikanie odpowiedzi poprzez blokowanie pytań lub sugerowanie, że pytający nie rozumie, o co pyta, utwierdza tylko osoby sceptyczne wobec szczepień, że ich sceptycyzm jest jak najbardziej uzasadniony?

A gdy argumentów brak i puszczają hamulce, to przy jednoczesnym poczuciu absolutnej bezkarności niektórzy „rozwiewający wątpliwości” przechodzą do prymitywnych ataków personalnych pod adresem osoby, która jedynie chciała, aby rozwiano jej wątpliwości, zgodnie z nazwą profilu…

Otóż, Pani Aniu, nie w taki sposób rozwiewa się wątpliwości na temat bezpieczeństwa szczepień. Na pewno nie w taki… 🙁

A teraz sprawdźmy, jak „Szczepienia – rozwiewamy wątpliwości” rozwiewa wątpliwości związane z wykluczeniem u noworodka wrodzonych niedoborów odporności przed szczepieniem BCG, ponieważ sam producent wyraźnie pisze, że nie wolno podać szczepionki BCG osobie z pierwotnymi lub wtórnymi niedoborami odporności (w tym z niedoborem
interferonu gamma lub z zespołem Di George’a):

A więc pytanie brzmi następująco:

Jak w kilka godzin po porodzie wykluczyć niedobór odporności? (u noworodka oczywiście)

Kryterium „bezwzględnego wykluczenia”? A to można coś wykluczyć „względnie” lub „bezwzględnie”? 😀

Co oznacza termin „wykluczyć przeciwwskazanie”? Którą definicję wolicie?

„Wykluczyć, czyli ponad wszelką wątpliwość ustalić, że przeciwwskazanie na pewno nie występuje.”

czy może

„Wykluczyć, czyli przyjąć, że przeciwwskazanie być może nie występuje”?

Czy ustawodawca w artykule 17 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi napisał, że lekarz przed szczepieniem ma przeciwwskazania wykluczyć, czy ma jedynie uznać, że przeciwwskazania prawdopodobnie być może nie występują?

A potem robi się jeszcze śmieszniej…

Kurtyna. 🙂

Całą powyższą dyskusję znajdziecie pod TYM postem.

Czy więc Waszym zdaniem osoby piszące w imieniu profilu „Szczepienia – rozwiewamy wątpliwości” rozwiały wątpliwości, w jaki sposób przed szczepieniem noworodka szczepionką BCG lekarz wyklucza u tego dziecka występowanie wrodzonych niedoborów odporności?

Na koniec tego krótkiego przeglądu najnowszych ciekawostek z profilu „Szczepienia – rozwiewamy wątpliwości” przykład rozwiewania wątpliwości poprzez ukrywanie niewygodnych pytań.

Pod TYM postem teoretycznie są 24 komentarze. Są one jednak niewidoczne, bo zostały ukryte. Jak myślicie, co to są za komentarze i kto je ukrył?

No kto?… 🙂

Oto paradoks: można wręcz odnieść wrażenie, że profil „Szczepienia – rozwiewamy wątpliwości” jest po prostu „koniem trojańskim” rodziców sceptycznych wobec szczepień.

Dlaczego?

Bo oni się tak bardzo starają wzbudzać wątpliwości, zamiast je rozwiewać, że aż trudno uwierzyć, że to profil, którego celem jest zwiększanie zaufania do szczepionek poprzez „rozwiewanie wątpliwości”.

W sumie mi pasuje. Każde miejsce w internecie, które ukazuje, jak wiele jest wątpliwości wokół zagadnienia bezpieczeństwa szczepień, jest godne polecenia.

Więc z całego serca polecam śledzenie profilu „Szczepienia – rozwiewamy wątpliwości”, a zwłaszcza ich własnych komentarzy pod ich postami. 🙂

Jak być może niektórzy z Was pamiętają, niedawno złożyłem w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym skargę na Państwowy Zakład Higieny, który nie chciał mnie poinformować, ile zgłoszeń NOP w roku 2017 uznał za NOP potwierdzając związek przyczynowo-skutkowy ze szczepieniem. Chciałem w ten sposób sprawdzić, czy oni za nie-NOP uznają tylko zgłoszenia NOP zakończonych zgonem, czy może też jakieś inne.

Pytanie brzmiało:

„Ile spośród 3535 przypadków „zakwalifikowanych jako NOP” w raporcie „SZCZEPIENIA OCHRONNE W POLSCE W 2017 ROKU”, rozdział „Niepożądane odczyny poszczepienne”, strona 85, to przypadki, dla których z całą pewnością potwierdzono związek przyczynowo-skutkowy między szczepieniem, a objawem chorobowym?”

PZH odpowiedział tak:

Dziś otrzymałem z sądu wezwanie do uiszczenia opłaty za rozpatrzenie mojej skargi w kwocie 200zł.

W kopercie wraz z wezwaniem była również odpowiedź PZH na moją skargę:

Czyli zupełnie nic się nie zmieniło: Państwowy Zakład Higieny nadal twierdzi, że odpowiedzi udzielił, choć jej nie udzielił, bo nie wskazał przecież liczby przypadków „zakwalifikowanych jako NOP” w raporcie „SZCZEPIENIA OCHRONNE W POLSCE W 2017 ROKU”, dla których z całą pewnością potwierdzono związek przyczynowo-skutkowy między szczepieniem, a objawem chorobowym. Nie pytałem ich, zgodnie z jakim rozporządzeniem prowadzony jest nadzór nad NOP, a właśnie na takie pytanie mi odpowiedzieli – czyli na pytanie, którego nie zadałem, zamiast odpowiedzieć na pytanie, które im zadałem.

Co więcej – PZH bezczelnie próbuje sądowi sugerować, że pytałem o liczbę NOP, którą sam podałem w zapytaniu, więc ją znam. 🙂

Owszem – to oczywiste, że wiem, że w roku 2017 PZH zakwalifikował jako NOP 3535 zgłoszeń NOP, ale nie wiem, ile spośród tych 3535 „uznanych NOP” zostało przez PZH uznanych jako NOP, bo PZH stwierdził związek przyczynowo-skutkowy ze szczepieniem. I o to właśnie pytałem PZH.

Wpłacam więc teraz do sądu te dwie „stówki” i niech sąd decyduje, czy PZH odpowiedzi udzielił, czy nie udzielił.